امروزه از روش های گوناگونی برای آب بندی بتن استفاده می شود. که البته بیشتر این موارد در حین ساخت سازه صورت می گیرد. روش هایی جهت تحقق آب بندی بتن در حال ساخت و پس از ساخت وجود دارد که در ادامه به بررسی جداگانه هریک از این روش ها خواهیم پرداخت.

استفاده از مواد هیدروفوبیک یا آب گریز در آب بندی بتن

استفاده از مواد هیدروفوبیک، بتن را آب گریز می کند و ساختاری شبیه پر مرغابی به بتن می دهد. که مانع از نفوذ آب به لوله های مویینه بتن می شود. استفاده از این روش در کشور های اروپایی کاربرد فراوانی دارد. مواد هیدروفوبیک می تواند به صورت پودر و یا افزودنی بتن باشد. استفاده از افزودنی هیدروفوبیک بتن به علت ترکیب همگن آن در کل ساختار کارایی بهتری دارد. این نوع افزودنی های کارایی مناسبی در آب بندی سازه بتنی استخر دارند.

استفاده از میکروسیلیس برای آب بندی بتن

میکروسیلیس ذرات بسیار ریز و غیر کریستالی سیلیس اند. که محصول جانبی کوره‏ های دوار الکتریکی بوده و از عنصر پایه‏ ی سیلیسیم یا آلیاژهای حاوی سیلیسیم تولید می‏ شود. قطر این ذرات گاه تا یک صدم قطر ذرات سیمان می رسند. ریز بودن این ذرات سبب می شود تا در ترکیب بتن منافذ و فضاهای خالی میکرونی را اشغال کرده و مانع از نفوذ آب به بتن شوند.

استفاده از میکروسیلیس یکی از روش های متداول در آب بندی بتن و کاهش نفوذ پذیری بتن به حساب می آید. میکروسیلیس را می توان به صورت پودر یا افزودنی بتن استفاده کرد. استفاده از میکروسیلیس پودری کارایی به مراتب بالاتری به نسبت افزودنی های بتن آن دارد. اما با توجه به سختی کار و سرطان زا بودن ذرات بسیار ریز میکروسیلیس در اکثر مواقع از ژل میکروسیلیس به عنوان افزودنی بتن آب بند استفاده می شود.

استفاده از افزودنی بتن حباب زا

یکی دیگر از روش های مرسوم آب بندی بتن، استفاده از افزودنی های بتن حباب زا با هوازا می باشد. البته کاربری اصلی این نوع افزودنی های بتن آب بندی نمی باشد. بیشتر در جاهایی که بتن نیاز به مقاومت در برابر دوره های یخ زدن و آب شدن دارد از این افزودنی استفاده می شود. حباب های بسیار ریز در بتن، مانند شیر اطمینان فشار عمل می کنند و مقاومت بتن را در برابر فشارهای انبساطی و ترک خوردن بتن افزایش می دهد. ایجاد حباب های ریز در بتن باعث کاهش تعداد و طول لوله های مویی در بتن شده و از این طریق به آب بندی و کاهش نفوذ پذیری بتن کمک می کند.

استفاده از چسب بتن

چسب های بتن انواع مختلفی دارند که در بحث چسب بتن به توضیح مفصل آن خواهیم پرداخت. استفاده از چسب بتن یکی از روش های موثر در آب بندی بتن بعد از اجرای بتن می باشد. اما استفاده از چسب بتن در ساختار بتن به عنوان ماده تاثیر گذار روی آب بندی به هیچ عنوان توصیه نمی شود.

کاهش نسبت آب یه سیمان

هرچه تراکم بتن بیشتر باشد نفوذپذیری آن کاسته می شود. کاهش نسبت آب به سیمان با کمک انواع افزودنی های بتن صورت می گیرد. افزودنی های بتن سال هاست که در صنعت ساختمان مورد استفاده قرار می گیرند. و هر کدام خواص ویژه ای به بتن اضافه می کنند. اما مهم ترین خصوصیتی که اکثر افزودنی های بتن دارا هستند کاهش آب به سیمان و افزایش تراکم و مقاومت بتن است.

افزایش درصد سیمان

یکی از روش های کاهش نفوذپذیری بتن و آب بندی بتن افزایش درصد سیمان است. این روش مانند افزودن میکروسیلیس عمل می کند. ذرات ریز سیمان منافذ بیشتری از بتن را بسته و نفوذپذیری آن را کاهش می دهند.

ژئو ممبران

ژئو ممبران ها ورق های پلیمری هستند که اطراف بتن کشیده می شوند. و مانع از نفوذ آب به داخل بتن می شوند. جنس این نوع ورق ها بیشتر از  پلی اتیلن یا پلی وینیل کلراید است. ژئوممبران در برابر نفوذ آب مقاومت بالایی دارند. ورق های ژئوممبران با استفاده از جوش حرارتی به هم متصل می شوند. و می توان برای اعماق مختلف و فشار های مختلف آب از ورق های ضخیم تر استفاده کرد.

نفوذگر

نفوذگرها یا کریستال شونده ها جز موادی هستند که بعد از اجرای بتن برای آب بندی استفاده می شوند. معمولا برای فشار آب منفی گزینه بسیار مناسبی هستند. نفوذگر ها در لوله های مویینه بتن با رطوبت ترکیب شده و ایجاد کریستال می کنند که این امر باعث مسدود شدن لوله های مویینه شده و نفوذ پذیری بتن را کاهش می دهد. لازمه فعال شدن نفوذگر ها وجود رطوبت در بتن است.

استفاده از نفوذگر ها راهکار مناسبی برای بلند مدت به حساب نمی آید. و می تواند به عنوان راهکار موقت جهت آب بندی تا اجرای آب بندی اصلی گزینه مناسبی باشد. بعد از اجرای نفوذگر ها بهترین گزینه اجرای ملات آب بندی اکلیریک است.

آب بندی سطح بتن با ملات آب بندی پایه سیمان

یکی از راه های آب بندی، بعد از اجرای بتن، استفاد از ملات های آب بندی پایه سیمان می باشد. این ملات معمولا از دو جز سیمان و رزین ساخته می شوند. با توجه به بیس سیمانی آن سازگاری بالایی با بتن داشته وبعد از اجرا به جزیی از سازه میدل می شوند. رزین این مواد خاصیت انعطاف پذیری دارد و می تواند ترک های ایجاد شده روی بتن را پوشش داده و مانع از نفوذ آب در بتن شود.

اگر بتن مورد هجوم آب باشد لازم است ابتدا این آب با استفاده از نفوذگر یا آنی گیر مهار شده و بعد از ملات آب بندی استفاده شود. از نقاط ضعف این مواد مقاومت سایشی کم آن است که معمولا اگر به عنوان لایه نهایی مورد استفاده قرار گیرد با اجرای یک لایه پلاستر سیمانی از آن محافظت می کنند. این نوع از مواد بهترین گزینه برای آب بندی استخر، سونا و جکوزی به حساب می آیند. دوام بسیار بالایی دارند و کاشی کاری روی آب به سهولت انجام می گیرد.

پلی اورتان

یکی از روش های آب بندی بعد از اجرای بتن، استفاده از پلی اورتان است. رزین پلی اورتان با رطوبت واکنش داده افزایش حجم داده و یک ساختار پایدار ایجاد می کند. این روش بسیار پر هزینه است اما جاهایی که شدت هجوم آب به بتن یه قدری زیاد است که با آنی گیر یا نفوذ گر نمی توان آن را مهار کرد. تنها روش موثر در کنترل آب به حساب می آید.